همه چيز درباره سياهچاله هاي فضايي

يکي از شگفتي هاي فضا وجود حفره هاي سياه در آن است. مکان هايي که در اثر جاذبه، حتي نور از آن قابل گريز نيست و هرچه در آن وارد شود ديگر خارج نخواهد شد. به اين حفره ها در دانش نجوم، «سياهچال هاي فضايي» گفته مي شود و درصدديم تا در مطلب امروز به نقل از پايگاه کانون دانش، به تشريح اين پديده شگفت انگيز جهان هستي بپردازيم. بر اساس قانون جاذبه نيوتن، هر جرمي داراي نيروي جاذبه بوده و مقدار آن رابطه عکس با مجذور فاصله از آن دارد. در سال1795 «لاپلاس» با استفاده از قانون جاذبه نيوتن، تئوري خود را چنين بيان کرد: اگر جسمي با جرم M آن قدر فشرده شود که شعاع آن، کمتر از مقدار rs شود (2gm/c2=rs ) (g ضريب ثابت جهاني نيروي جاذبه و c سرعت نور)، در نتيجه سرعت فرار از آن از سرعت نور بيشتر خواهد بود. «آلبرت اينشتين» مي گويد: هيچ جسمي نمي تواند از نور سريع تر حرکت کند. اگر دو جسم با سرعت نور در خلاف جهت هم نيز حرکت کنند باز هم نسبت سرعت آنها به يکديگر برابر با سرعت نور است. در واقع سرعت نور حد مطلق سرعت است. با توجه به اين نکته که چون سرعت گريز از حفره هاي سياه بيشتر از نور است پس فرار از آن غيرممکن است. «آلبرت اينشتين» در سال1915 در تئوري نسبيت خود (رابطه نيروي جاذبه، زمان و حجم) وجود اين سياهچال ها را عنوان کرد. اثبات فيزيکي و فرمولي آن تا سال ها ميسر نبود. اما امروزه به وجود آنها پي برده شده است. در اين تئوري، زمان به عنوان يک بعد (زمان فضايي) نيز شناخته شده است. از آنجايي که نور نمي تواند از حفره ها بگريزد پس در فضا چنين جسمي قابل رويت نيست.